Every ATP and WTA pro crafts a narrative in the public eye, and his life in sport is more — or less — interesting than those of his peers. With his triumph at Wimbledon last Sunday, Novak Djokovic nudged Rafael Nadal out of the way to stake ownership of the “most interesting” story in the ATP.

Everyone loves a good story. Incidentally, that is part of the reason certain players, while respected and appreciated, are never fully loved. Some of our indifference may be caused by the fact that something about the player just rubs us the wrong way, or no way at all.  A player can overcome that — if he layers on an engaging narrative. But even dedicated readers eventually get tired of just pretty words.

So, back to Djokovic.

This guy is one heck of a story teller. He’s taken us to one brink after another, this last the most tension-packed and dramatic of them all. This is no mean feat, in an era featuring two of the greatest ever to swing a racquet, along with the that over-achieving “number two” son Andy Murray.

We know how it all began for Djokovic, back in war-torn Serbia, where the lad raised eyebrows at age 10 among adults for the proto-professional way he packed his bag for that much-anticipated tennis lesson: Headband, check. Extra socks, check. Sandwich and banana, check.

Blind to how difficult it would be to realize that dream of winning Wimbledon, he was lucky to start down the trail leading to London at a time when the sport had finally created an adequate infrastructure for developing those players who, like Djokovic, who had scant chance of making it on their own.

Djokovic’s game was founded in the work of an inspirational and caring first coach,the late Jelena Gencic (Djokovic dedicated his win at Wimbledon to her memory). But his mature game was shaped at the eponymous tennis academy of the former ATP pro who triggered the infamous Wimbledon boycott of 1973, Niki Pilic.

Djokovic more or less burst upon the pro scene at the age of 19,  after a two-year apprenticeship, in 2006. By the end of that year his world ranking was No. 16. Given how volubly Djokovic expresses his patriotism, it’s interesting to note that in 2006 he was in serious discussions with the British about expatriating, and joining with Murray to form the nucleus of a British Davis Cup team. That "plop, plop, plop” sound some heard on the night negotiations broke down was that of British LTA officials hurling themselves off bridges into the Thames.

Djokovic later explained his decision,  “I didn't need the money as much as I had done and I said, 'Why the heck?' I am Serbian, I am proud of being a Serbian, I didn't want to spoil that just because another country had better conditions.”

But by then, Djokovic’s enthusiasm and outgoing personality were also causing him mild problems. After losing two sets to Nadal at Roland Garros, Djokovic retired with respiratory problems and promptly declared that he felt he was the better player, and in a position to win (he stopped short of claiming “I had him right where I wanted him when he won the second!”).  I mention it now because immediately after he subdued Djokovic 2013 U.S. Open final, Nadal wondered aloud how on earth he managed to beat a player as gifted and punishing as Djokovic. Gradually, alliances — Federer and Nadal, Murray and Djokovic — were naturally, perhaps incidentally, forming.

Djokovic started a new chapter in 2008, winning his first major, the Australian Open. During this phase, he established himself as a member of a “Big Four,” but there also were ominous signs: In 2009, he made five Masters 1000 finals and won but one (Paris).

Djokovic took those losses philosophically — a bit too much so, for some. He retired with, or complained about, injuries often enough that each new episode eventually caused his peers to roll their eyes. Djokovic became a YouTube sensation with accurate impersonations of his peers, appointed himself Serbia’s unofficial ambassador at-large, set himself up as a resident of Monte Carlo, and seemed to thoroughly enjoy life. The one thing he did not do was insert himself consistently in the mix at the apex of the game. He seemed to be having too good a time to worry about that.

It all changed in 2011 — or rather, in late 2010, when Djokovic led his team to its first Davis Cup championship. Inspired, he seemed to realize that two full years of his career had passed with nothing more than a runner-up finish at one Grand Slam to show for them. He re-dedicated himself to his career and embraced a panoply of tools, including an enhanced fitness program and a more scientific approach to nutrition. He went on to have one of the greatest single years in tennis history, distinguished by a 70-6 record (four of those losses plus a walkover happened after the U.S. Open) — and an utterly unexpected mastery of Nadal. He also wrested the No. 1 ranking from Nadal’s hands with a resounding win in the Wimbledon final.

But this being Djokovic’s tale, you can guess that wasn’t the end of it. He maintained his form for 2012, a task made substantially easier by the absence of Nadal during the second half (due to knee problems).  But after Djokovic won again Down Under, he lost a semi and two finals at the three other majors: Nadal beat him in the French Open final (shortly before Nadal went on sick leave), Federer took him at Wimbledon, and Andy Murray won their U.S. Open clash.

Djokovic halted his Grand Slam slide at the start of 2012, with yet another title at the Australian Open. But when Nadal returned, it was with a vengeance. He soon had Djokovic back on his heels. The men split six matches, but Nadal won the two big ones — the semifinals at the French Open and the U.S. Open final. By October, Nadal was back up to No. 1. And after losses in the 2014 Australian and French Opens, Djokovic was the owner of a losing record in Grand Slam finals (6-7).

You could assign some of the blame for that to the sheer genius of Nadal and Federer, even Murray. But that sells the spectacularly talented Djokovic short. For he’s a man who appears seems less built for consistent, seamless brilliance (territory staked out amply by Federer) than for heroics — for struggle and striving. He seems to need a crisis to unleash his passion as well as his pride. At heart, he’s a conqueror, not an caretaker — even if, or perhaps because, the job description is more perilous.

The old cliche that it’s darkest before dawn certainly applied to Djokovic at Wimbledon, never more so than after he had come up empty on match point. At the start of the fifth set, the match hung in the balance. And who knows, perhaps Djokovic’s very future as a force in tennis was also on the line, easy as it might be for him to hobnob in the Top 5 in any event for at least a few more years.

During the bathroom break between the fourth and final set, Djokovic confronted the “different demons” he harbored, the “fear and doubt” (his words, from his post-final presser). As we well know, he stared down those wraiths.  In his own words, "I managed to have my convictions stronger than my doubts in this moment."

He added, “[I] managed to push myself the very last step, and to win the trophy."

Granted, English is not his first language. But note his emphasis on stamina, on the simple act of securing the trophy — not the three-million dollar payout, not the prestige, nor the No. 1 ranking, but the trophy — like it was the Grail, and he the knight errant. Which is just what he was, what he seems meant to be.

So another chapter is finished. Djokovic is 7-7 in major finals, back to No. 1, and about to partake of the ambrosia of marriage. How will the change of life, including fatherhood within months, effect Djokovic? The last time he was atop the rankings, he seemed to fall asleep at the switch. This time he may be more vigilant, but keep in mind that he isn’t a caretaker, he’s a conqueror.

As in any good saga, the one Djokovic is writing leaves you feeling that you never know what’s going to happen next.

www.tennis.com

Κάθε ATP και WTA pro βιοτεχνία μια αφήγηση στα μάτια του κοινού, και τη ζωή του στον αθλητισμό είναι κάτι περισσότερο - ή λιγότερο - ενδιαφέρουσα από ό, τι εκείνες των συνομηλίκων του. Με το θρίαμβό του στο Wimbledon την περασμένη Κυριακή, ο Novak Djokovic Rafael Nadal ώθησε έξω από το δρόμο προς την κυριότητα των μετοχών της «πιο ενδιαφέρουσα» την ιστορία της ATP.

Ο καθένας αγαπά μια καλή ιστορία. Παρεμπιπτόντως, αυτό είναι μέρος του λόγου ορισμένων παικτών, ενώ σεβασμού και της εκτίμησης, δεν είναι ποτέ πλήρως αγαπούσε. Μερικές από την αδιαφορία μας μπορεί να προκληθεί από το γεγονός ότι κάτι σχετικά με τον παίκτη μας τρίβει ακριβώς το λάθος τρόπο, ή κανένα τρόπο σε όλα. Ένας παίκτης μπορεί να ξεπεράσει ότι - αν στρώματα σε μια συναρπαστική αφήγηση. Αλλά ακόμη και ένα φανατικό κοινό τελικά κουράζονται μόνο όμορφα λόγια.

Έτσι, πίσω από τον Djokovic.

Αυτός ο τύπος είναι ένα καλό ενός παραμυθού. Μας μεταφέρονται σε ένα χείλος μετά το άλλο, αυτή η τελευταία είναι η πιο γεμάτη εντάσεις και δραματική από όλα αυτά. Αυτό δεν είναι μικρό επίτευγμα, σε μια εποχή, παρουσιάζοντας δύο από τις μεγαλύτερες ποτέ να ταλαντεύεται μια ρακέτα, μαζί με το ότι η υπερ-επίτευξης του «νούμερο δύο» ο γιος του Andy Murray.

Ξέρουμε πώς ξεκίνησαν όλα για τον Djokovic, πίσω στο πόλεμο της Σερβίας, όπου το παλικάρι έσμιξε τα φρύδια σε ηλικία 10 ετών μεταξύ των ενηλίκων για την πρωτο-επαγγελματικό τρόπο που συσκευάζονται τσάντα του για το πολύ-αναμενόμενο μάθημα τένις: κεφαλής, έλεγχος. Extra κάλτσες, ελέγξτε. Σάντουιτς και μπανάνα, επιταγή.

Blind για το πόσο δύσκολο θα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι το όνειρο της νίκης Wimbledon, ήταν τυχερός να αρχίσει κάτω από το μονοπάτι που οδηγεί στο Λονδίνο σε μια εποχή που το άθλημα είχε τελικά δημιουργήσει την κατάλληλη υποδομή για την ανάπτυξη των εν λόγω παίκτες που, όπως Djokovic, ο οποίος είχε πενιχρή ευκαιρία να κάνουμε από μόνοι τους.

Παιχνίδι Djokovic ιδρύθηκε στο έργο της μια εμπνευσμένη και φροντίδα πρώτος προπονητής, ο αείμνηστος Jelena Gencic (Djokovic αφιέρωσε τη νίκη του στο Wimbledon στη μνήμη της). Αλλά ώριμο παιχνίδι του διαμορφώθηκε στο επώνυμος ακαδημία τένις του πρώην pro ATP που προκάλεσε το περίφημο μποϊκοτάζ Wimbledon του 1973, Niki Pilić.

Djokovic περισσότερο ή λιγότερο σκάσει από τη σκηνή pro σε ηλικία 19 ετών, μετά από μια διετή μαθητεία, το 2006. Μέχρι το τέλος του ίδιου έτους ο κόσμος του κατάταξη ήταν Νο 16. Δεδομένου του πόσο στωμυλώς Τζόκοβιτς εκφράζει τον πατριωτισμό του, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι το 2006 ήταν σε σοβαρές συζητήσεις με τους Βρετανούς για expatriating, και ενώνει με τον Murray να σχηματίσουν τον πυρήνα μιας βρετανικής ομάδας Davis Cup. Αυτό το «γδούπο, γδούπος, γδούπο" ακούγεται κάποια ακούσει σχετικά με τις διαπραγματεύσεις νύχτα χάλασε ήταν ότι υπαλλήλων British LTA εκσφενδονίζοντας τους μακριά γέφυρες στον Τάμεση.

Djokovic εξήγησε αργότερα την απόφασή του, «δεν είχα ανάγκη τα χρήματα όσο το είχα κάνει και είπα," Γιατί στο καλό; "Είμαι της Σερβίας, είμαι περήφανος που είμαι Σέρβος, δεν ήθελα να χαλάσω ότι ακριβώς επειδή μια άλλη χώρα είχε καλύτερες συνθήκες. "

Αλλά μέχρι τότε, Djokovic τον ενθουσιασμό και εξερχόμενη προσωπικότητα επίσης προκαλεί τον ήπια προβλήματα. Μετά από να χάσει δύο σετ από τον Nadal στο Roland Garros, Τζόκοβιτς αποσύρθηκε με αναπνευστικά προβλήματα και αμέσως δήλωσε ότι αισθάνθηκε ότι ήταν ο καλύτερος παίκτης, και είναι σε θέση να κερδίσει (που διεκόπη πριν από την διεκδίκηση «Τον είχα ακριβώς εκεί που τον ήθελε όταν κέρδισε το δεύτερο! "). Το αναφέρω τώρα, γιατί αμέσως μετά υπέταξε Djokovic 2013 ΗΠΑ Open τελικό, ο Ναδάλ αναρωτήθηκε μεγαλοφώνως πώς στο καλό κατάφερε να νικήσει έναν παίκτη σαν ταλαντούχος και τιμωρία ως Djokovic. Σταδιακά, οι συμμαχίες - Φέντερερ και Ναδάλ, Τζόκοβιτς και Μάρεϊ - ήταν φυσικό, ίσως παρεμπιπτόντως, σχηματίζοντας.

Τζόκοβιτς ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο το 2008, κερδίζοντας το πρώτο μεγάλο του, το Αυστραλιανό Όπεν. Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης, ο ίδιος καθιερώθηκε ως μέλος ενός "Big Four", αλλά υπήρχαν και δυσοίωνα σημάδια: Το 2009, έκανε πέντε Masters 1000 τελικό και κέρδισε, αλλά ένα (Παρίσι).

Τζόκοβιτς πήρε τις ζημίες φιλοσοφικά - ένα κομμάτι πάρα πολύ, έτσι, για μερικούς. Αποσύρθηκε με, ή κατήγγειλε, τραυματισμούς αρκετά συχνά ότι κάθε νέο επεισόδιο προκάλεσε τελικά τους συνομηλίκους του να κυλήσει τα μάτια τους. Τζόκοβιτς έγινε μια αίσθηση YouTube με ακριβή μιμήσεις από τους συνομηλίκους του, να διοριστεί ο ίδιος ανεπίσημη πρέσβειρα της Σερβίας στην μεγάλη, που ο ίδιος ως κάτοικος του Μόντε Κάρλο, και φάνηκε να απολαύσουν πλήρως τη ζωή. Το ένα πράγμα που δεν έκανε ήταν τοποθετήσετε τον εαυτό του σταθερά στο μίγμα στην κορυφή του παιχνιδιού. Φάνηκε να έχει πολύ καλό χρόνο να ανησυχείτε για αυτό.

Όλα άλλαξαν το 2011 - ή μάλλον, στα τέλη του 2010, όταν Τζόκοβιτς οδήγησε την ομάδα του σε πρώτο πρωτάθλημα του Davis Cup. Εμπνευσμένο, φάνηκε να συνειδητοποιήσουμε ότι δύο ολόκληρα χρόνια της καριέρας του είχε περάσει με τίποτα περισσότερο από μια δεύτερη θέση σε ένα Grand Slam για να δείξει γι 'αυτούς. Ο ίδιος αφιερώθηκε στην καριέρα του και να αγκαλιάσει μια σειρά μέσων, συμπεριλαμβανομένου ενός ενισχυμένου προγράμματος γυμναστικής και μια πιο επιστημονική προσέγγιση για τη διατροφή. Πήγε για να έχουν μία από τις μεγαλύτερες και μόνο χρόνια στην ιστορία του τένις, διακρίνεται από ένα 70-6 ρεκόρ (τέσσερις από αυτές τις απώλειες συν ένα περίπατου συνέβη μετά το US Open) - και μια εντελώς απρόσμενη γνώση του Nadal. Αυτός απέσπασε επίσης το Νο 1 κατάταξη από τα χέρια του Nadal με ένα ηχηρό νίκη στο τελικό του Wimbledon.

Αλλά αυτό είναι ιστορία του Djokovic, μπορείτε να μαντέψετε ότι δεν ήταν το τέλος του. Υποστήριξε τη μορφή του για το 2012, ένα έργο που ουσιαστικά ευκολότερη από την απουσία του Ναδάλ κατά το δεύτερο εξάμηνο (λόγω προβλημάτων στο γόνατο). Αλλά μετά Τζόκοβιτς κέρδισε και πάλι Down Under, έχασε μια ημι και δύο τελικούς στις τρεις άλλες μεγάλες εταιρείες: Nadal τον νικήσει στο γαλλικό Open τελικό (λίγο πριν Nadal πήγε σε αναρρωτική άδεια), ο Φέντερερ πήρε στο Wimbledon, και ο Andy Murray κέρδισε τους Αμερικανικό Όπεν σύγκρουση.

Djokovic σταμάτησε Grand Slam διαφάνεια του κατά την έναρξη του 2012, με ένα ακόμα τίτλο στο Αυστραλιανό Open. Αλλά όταν Ναδάλ επέστρεψε, ήταν με μια εκδίκηση. Είχε σύντομα Τζόκοβιτς πίσω στις φτέρνες του. Οι άνδρες χωρίζονται έξι αγώνες, αλλά ο Ναδάλ κέρδισε τα δύο μεγάλα - τα προημιτελικά στο Γαλλικό Όπεν και το US Open τελικό. Μέχρι τον Οκτώβριο, ο Ναδάλ ήταν πίσω μέχρι το Νο 1. Και μετά από τις ζημίες στα 2014 Αυστραλίας και της Γαλλίας ανοίγει, Djokovic ήταν ο ιδιοκτήτης του ένα χάνοντας αρχείο σε τελικό Grand Slam (6-7).

Θα μπορούσατε να εκχωρήσει μέρος της ευθύνης γι 'αυτό με την καθαρή μεγαλοφυία του Nadal και Federer, Murray ακόμη. Αλλά αυτό πουλάει το θεαματικά ταλαντούχος Djokovic σύντομη. Διότι αυτός είναι ένας άνθρωπος που φαίνεται φαίνεται λιγότερο κατασκευαστεί για τη συνεπή, ομαλή λάμψη (έδαφος στοιχηματίσει ευρέως από Φέντερερ) από ό, τι για τους ηρωισμούς - για τον αγώνα και την προσπάθεια. Αυτός φαίνεται να χρειάζεται μια κρίση για να εξαπολύσει το πάθος του, καθώς και την υπερηφάνεια του. Στην καρδιά, αυτός είναι ένας κατακτητής, όχι επιστάτης - έστω και αν, ή ίσως επειδή, η περιγραφή της θέσης εργασίας είναι πιο επικίνδυνη.

Το παλιό κλισέ που είναι πιο σκοτεινά πριν την αυγή εφαρμόζεται σίγουρα να Djokovic στο Wimbledon, ποτέ περισσότερο από ό, τι, αφού είχε καταλήξει κενό στο σημείο του ματς. Κατά την έναρξη του πέμπτου σετ, ο αγώνας κρεμόταν στην ισορροπία. Και ποιος ξέρει, ίσως και πολύ μέλλον Djokovic ως μια δύναμη στο τένις ήταν επίσης στη γραμμή, εύκολο όσο μπορεί να είναι γι 'αυτόν να συναναστρέφομαι στο Top 5 σε κάθε περίπτωση, τουλάχιστον για μερικά ακόμη χρόνια.

Κατά τη διάρκεια της μπάνιο διάλειμμα ανάμεσα στο τέταρτο και τελευταίο σετ, Τζόκοβιτς αντιμετώπισε τους «διαφορετικούς δαίμονες» που έτρεφε, το «φόβο και την αμφιβολία» (τα λόγια του, από μετα-τελικό πιεστικό του). Όπως γνωρίζουμε καλά, κοίταξε κάτω από αυτά τα φαντάσματα. Με δικά του λόγια, «κατάφερα να έχω τις πεποιθήσεις μου ισχυρότερη από ό, τι τις αμφιβολίες μου αυτή τη στιγμή."

Και πρόσθεσε, «[I] κατάφερε να πιέσει τον εαυτό μου και το τελευταίο βήμα, και να κερδίσει το τρόπαιο."

Σύμφωνοι, τα αγγλικά δεν είναι η πρώτη γλώσσα του. Αλλά σημειώστε έμφαση του για την αντοχή, την απλή πράξη της την εξασφάλιση της τρόπαιο - όχι η πληρωμή των τριών εκατομμυρίων δολαρίων, δεν είναι το κύρος, ούτε η Νο 1 κατάταξη, αλλά το τρόπαιο - σαν να ήταν το Δισκοπότηρο, και ο ίδιος ο περιπλανώμενου ιππότη . Ποια είναι ακριβώς ό, τι ήταν, τι φαίνεται γραφτό να γίνει.

Έτσι, ένα άλλο κεφάλαιο έχει τελειώσει. Djokovic είναι 7-7 σε μεγάλους τελικούς, πίσω στο Νο 1, και για να συμμετάσχουν από την αμβροσία του γάμου. Πώς θα είναι η αλλαγή της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της πατρότητας μέσα σε λίγους μήνες, ως αποτέλεσμα Τζόκοβιτς; Η τελευταία φορά που ήταν στην κορυφή της κατάταξης, φάνηκε να αποκοιμηθεί στο διακόπτη. Αυτή τη φορά μπορεί να είναι πιο προσεκτικοί, αλλά να έχετε κατά νου ότι δεν είναι ένας φύλακας, αυτός είναι ένας κατακτητής.

Όπως σε κάθε καλή ιστορία, το ένα Djokovic γράφει αφήνει αίσθηση ότι ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια.